Heeft u dementie of bent u een naaste van iemand met dementie, bent u zorgverlener, vrijwilliger of anderszins betrokken bij dit onderwerp? Dan nodigen wij u uit hieronder een hartenkreet te slaken. Wat moet er volgens u gebeuren om het wonen, welzijn en de zorg van mensen met dementie te verbeteren?
Een paar voorbeelden van hartenkreten zijn: “Laat mijn vader zijn eigen dagritme bepalen in het verpleeghuis” of “Laat mij als dochter weten wat ik kan bijdragen in de woongroep waar mijn moeder woont” of “Laat mijn moeder doorgaan met de leesclub waar zij al jaren komt” of “Laat mij als echtgenoot even op adem komen”. Daarbij is het volgende van belang:
- Iedere bijdrage is welkom
- Begin uw hartenkreet met dingen die al goed gaan
- Licht uw hartenkreet kort toe
- Als u uw bijdrage anoniem wilt doen, vul dan niet uw naam in maar het woord ‘Anoniem’
- Uw bijdrage wordt eerst door ons gelezen voordat hij op de website geplaatst wordt
Deel uw hartenkreet
Meepraten?Draag gerust bij!
Mensen met dementie
Waarom worden mensen met dementie soms nog steeds “anders” gezien en anders bejegend dan U en ik? Mensen met dementie zijn ook gewoon mensen die volwaardig in het leven willen staan.
Net als U en ik..
Het ligt soms een beetje op de loer om voor mensen met dementie bepaalde zaken te willen gaan regelen.
Of iets té snel willen “overnemen”. Ook zijn er soms zaken waarvan we vinden dat dat eigenlijk niet meer ‘mag” of niet meer kan.
Ik weet zeker dat ík dit allemaal niet zou willen als dementie mij zou treffen.
Ik zou willen dat je mij blijft benaderen en behandelen zoals je dit altijd al hebt gedaan, Dat je mij als een gelijkwaardig mens blijft zien. Dat je me meeneemt in beslissingen en mijn mening hoog neerzet. Dat je je in mij blijft verdiepen en mij belangrijk vindt.
Dat je me de ruimte geeft in wat ik zelf nog kan en wat ik wil. Dat ik de vrijheid mag ervaren om die dingen te kunnen doen die ik graag doe of nodig hebt. Dat je hierin met me meekijkt en voorwaardes schept om deze belangrijke dingen te realiseren. Nét als dat je dit zou doen als ik geen dementie had. Dat zou ik heel graag willen ..
en U??
Een paar kernwoorden van onze visie bij WarmThuis zijn: Gelijkwaardigheid en behoud van eigen regie. Ik ben trots op het feit dat we met veel liefde en inzet deze visie zoveel mogelijk realiseren naar onze bewoners én naar onze deelnemers van de dag sociëteit).
Mijn hartenkreet: Blijf altijd de vraag aan uzelf stellen: Hoe zou ik bejegend willen worden als dementie mij zou treffen?
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Ik zorg voor een vriend van 85 jaar met dementie/Alzheimer; hij woont nog thuis, is alleenstaand en heeft geen kinderen.
Hij krijgt drie keer per dag hulp van personeel van bejaardenhuis Horizon te Broek op Langedijk.
Dit gaat redelijk tot goed, bij velen zit het hart op de goede plek.
Ik zou graag zien dat het verzorgend personeel van elke thuiszorg organisatie een betere training/opleiding krijgt en er dan voor kunnen zorgen dat ëën ieder streeft naar dezelfde manier van werken en meer gemotiveerd worden om met ouderen met Alzheimer om te gaan.
Ook zou een communicatie training voor het verzorgende zou op zijn plaats zijn om alle gezichten ëën kant op te krijgen, dit geeft de cliënt rust en overzicht.
Verder heb ik dezelfde wens voor verplegend personeel in de verpleeghuizen in Nederland, deze laat ook vaak te wensen over. Momenteel werk ikzelf in een verpleeghuis in Hoorn en het valt mij enorm op dat het personeel weinig eigen verantwoordelijkheid durft te nemen en dit werkt weer door in het beleid naar de cliënten. Het kan naar mijn mening veel efficienter!
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben vrijwilliger
Wat willen we toch veel, we verdiepen ons in de zieke mens, willen dat hij/zij zolang mogelijk de dingen kan blijven doen doen die hij/zij gewend is te doen.
We plannen heel veel activiteiten, en dat zijn heel mooie momenten.
Het is een mooi streven, en veelal lukt het ook, om iemand een betekenisvolle dag te geven.
Maar wat is er mis met het vast houden van een hand, even in de ogen kijken van degene die daar zit, vasthouden, een veilig gevoel geven, een knuffel,er even zijn, in het nu zijn.
Soms mogen we ook stoppen met rennen en vliegen , maar stilstaan en alleen maar kijken en luisteren, veiligheid bieden, contact hebben.
En dan hoeven we ons niet schuldig te voelen omdat het schijnbaar lijkt dat we te weinig aan welzijn doen.
Op zeker moment is dementie zover gevorderd dat activiteiten teveel worden, en dan is het ook goed.
Dus welzijn is er op alle vlak, in alle gradaties, welzijn is ook…. durven ingrijpen.
Als bewoners bij ons komen wonen is er al een jarenlange zware periode aan vooraf gegaan voor de partner van de zieke.
Er wordt nu veel gesproken over participatie, en dat is ook heel hard nodig, maar laten we ook niet vergeten dat familie moe is, veel te verwerken heeft.
Door weinig te verwachten, en het samen aan te gaan, naast elkaar te staan, kunnen we elkaar verbaasd doen staan.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
We hebben in Nederland heel veel oog, hart en ziel voor Dementie of te wel dementerenden.
Mijn hartekreet is dat we dat opplakken van etiketten en masse vanaf nu loslaten > in alle opzichten!
Start met het invoeren van de wet Zorg en Dwang en neem afscheid van de wet BOPZ > het is toch meer dan erg dat onze oudere, indien nodig, een etiket opgeplakt krijgt ‘ BOPZ- status ‘ . Doe uw best om mijn hartekreet te vervullen/ in te vullen
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Warmthuis is een prachtig kleinschalig project voor mensen met een dementie.
Bewoners mogen hier oprecht zichzelf zijn, zij bepalen zelf het ritme van de dag en krijgen zorg en ondersteuning waar nodig is.
Wat zou het mooi zijn om nog beter te kunnen zorgen, aandacht geven en nog meer tijd voor een luisterend oor.
Warmthuis zie ik als een voorloper van deze zorgvom.
De visie wordt zoveel mogelijk nagestreefd.
Ook vrijwilligers/ mantelzorgers zijn betrokken.
Mijn hartenkreet…
De toekomst is kleinschalig zorgen/wonen
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Sinds juli 2015 bezoekt mijn man de dagopvang bij WarmThuis de Hulst in Oterleek.
Wij hebben daar beiden een goed gevoel over; mijn man omdat hij weet dat ik graag wat tijd voor me zelf nodig heb en dingen kan doen die anders niet kunnen omdat ik 24 uur per dag mantelzorger ben. Ikzelf vind het heerlijk om dat ik even niet hoef op te letten wat hij doet en waar hij is.( naast de ziekte van Parkinson is er dementie bijgekomen). Daarnaast heb ik het vertrouwen dat hij in goede handen is bij Warmthuis want hun Visie past naadloos aan bij mijn idee hoe je met mensen zoals hij om hoort te gaan. Aanmoedigen wat hij nog goed kan en stimuleren waar hij hulp nodig heeft zodat hij het gevoel heeft dat het zo goed met hem gaat. Dat wil ik hem niet ontnemen daarom nemen we ook iedere avond de dag door met: wat ging er goed en wat kon er beter vandaag. Daarna bedenken we samen strategieën hoe we dat kunnen bereiken.
Mijn hartekreet komt hier uit voort;
Laten we eraan werken en er voor zorgen dat mensen zoals hij hun eigenwaarde kunnen houden zo lang het mogelijk is. Gebruik gewone taal en doe niet alsof je tegen een kind spreekt. Als hij/zij het niet meteen begrijpt merk je dat wel.
Ik merk dat bij WarmThuis ook dat ze dat hoog in ’t vaandel dragen.
Tot slot;
Laat de kwaliteit van welzijn nooit afhankelijk zijn van GELD ! !
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Mijn naaste heeft dementie
Mijn moeder woont bij warm thuis in zuidermeer. Hier hebben bewoners eigen keuzevrijheid, bijv op eigen tijd opstaan: uitslapen kan, eigen kamer of huiskamer, wandelingetje buiten. Er wordt geluisterd naar de bewoners.
Mijn hartenkreet: zorg dat mensen overal deze keuzemogelijkheid houden.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Mijn naaste heeft dementie
Mijn hartekreet is ‘meer met minder’.
Wij proberen vanuit de visie, met een ‘klein team’, onze bewoners een eigen veilig thuis te geven, een houvast in hun omgeving met aandacht en zorg waar zij verder kunnen leven zoals zij gewend waren.
De kunst om met een klein team goede zorg te kunnen geven is volgens mij,
een optimale balans tussen alle medewerkers waardoor de visie welke WarmThuis hanteert beter gewaarborgd blijft.
Juist in deze tijd van bezuinigen is het belangrijk om te kijken hoe je met minder personeel en centjes toch met z’n allen een verantwoorde zorg kunt geven.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Sinds de jaren 70 van de vorige eeuw ben ik min of meer intensief betrokken bij zorgverlening voor mensen met dementie. Ook mijn moeder werd ooit in een psychogeriatrisch verpleeghuis opgenomen alwaar zij na een week overleed. Bij het intakegesprek tijdens de opname van mijn moederging het vooral over procedures en de mogelijkheden van toepassingen van zogenaamde beschermende maatregelen. Ondanks al mijn ervaring in psychogeriatrische zorg voelde ik me als zoon machteloos toen ze al snel in een hansop gefixeerd lag op bed, compleet met zuurstofapparaat. De machteloosheid werd natuurlijk mede veroorzaakt doordat mijn vader overtuigd was dat de zorg in een keurig opgemaakt ziekenhuisbed in een zo goed als lege kamer goed was.
Ik heb me altijd verzet tegen die traditionele ziekenhuissfeer met geüniformeerd personeel en al die procedures en maatregelen om zogenaamd de veiligheid van de patiënt te waarborgen. Ik heb gezien dat goede verzorgenden (en dat is de meerderheid) intuïtief wel weten hoe om te gaan met mensen met dementie. Ze herkennen de machteloosheid die de bewoner ervaart en weten hem of haar te troosten. Niet met een loze tekst zoals ‘u woont hier’ maar met een arm om de persoon heen; het bieden van nabijheid.
Wat ik niet goed begrijp is het eenzijdige pleidooi voor meer geld en meer personeel; dat is volgens mij maar een deel van de oplossing.
Voor goede zorg is het van belang dat de bewoner gekend wordt, dat medewerkers op de hoogte zijn van het levensverhaal met zijn hoogte- en dieptepunten, dat hij diens eigenaardigheden kent, zijn liefhebberijen, waar hij op gesteld is en waar hij de pest aan heeft.
Daarvoor is het noodzakelijk dat het bestaande netwerk van partner, kinderen of andere naasten intensief betrokken blijven bij de zorgverlening.
Van al die mensen die tot aan de opname van iemand met dementie betrokken waren bij diens zorg thuis, mogen we verlangen dat ze betrokken en verantwoordelijk blijven voor de bewoner, en van de professionele zorgverleners mag worden verwacht dat zij hun (zorg)activiteiten steeds afstemmen in overleg met bewoner en in het bijzonder met het bestaande netwerk.
Mijn hartenkreet luidt daarom:
Zorg voor mensen met dementie is en blijft primair een taak van het bestaande netwerk
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Het is natuurlijk al heel mooi dat we bij Warm Thuis de mensen het leven kunnen laten leven waarbij ze “de regie”in eigen hand hebben.
Mijn Hartekreet is: Met meer handen rondom de bewoners kunnen we aan de bewoners hun wensen in het dagelijks leven voldoen!
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Gelukkig komt er de laatste tijd enige verandering in het kijken naar en praten over dementees. Waren ze een tijdje terug alleen maar een kostenpost, nu zie ik allerlei initiatieven om op een andere manier naar onze medemens te kijken en met hen om te gaan.
Wat ik het allerbelangrijkste vind is dat de wereld van de dementees voor ons bereikbaar blijft, dat er altijd wel een mogelijkheid of manier is om “in gesprek” te blijven, dat we blijven kijken naar de kracht, de kwetsbaarheid door te luisteren, door te kijken, door in elkaars gezelschap te blijven.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Ik hoop, dat alle kennis, die is ontwikkelt, bij elkaar gebracht kan worden, zodat niet iedereen opnieuw het wiel gaat uitvinden.
Ik zou heel erg graag willen, dat ook andere doelgroepen benoemd worden met dubbel diagnostiek. Dit betreft cliënten met een verstandelijke beperking en cliënten vanuit de psychatrie, dak en thuislozen, waar ook een vorm van dementie zich iontwikkled heeft of kan voorkomen
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Wat goed gaat is de PGB- uitkering via de SVB!!
Hartekreet is dat er grote behoefte is aan logeermogelijkheid voor mensen met dementie!!!!
In Alkmaar is er het Respijthuis, maar daar kan een persoon met gevorderde dementie niet terecht helaas. Partner heeft grote behoefte om eens voor een week bv. de zorg helemaal uit handen te kunnen geven. Mw. woont nu nog thuis, waar ze prima verzorging krijgt door partner en andere verzorgers. Ik zie dit als kwaliteit van leven, goede zorg, maar toch wel ten koste van partner wanneer er niet zo’n logeermogelijkheid is!
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Mijn vader is pas geleden verhuisd naar het verpleeghuis. Wat heel fijn is dat hij terecht gekomen is in kleine woongroep met een vast team aan medewerkers. Hij heeft zijn eigen spullen op zijn kamer en de woonkamer is prettig ingericht. De meeste verzorgenden zijn vriendelijk en behulpzaam. Tegelijk ervaar ik dat hij wordt opgeslokt in het systeem van het verpleeghuis en daarmee als het ware (een stuk van) zijn identiteit kwijt raakt. Mijn hartenkreten zijn daarom aan de verzorgenden:
1. Vraag mijn vader wie hij is
2. Vraag mijn vader wat hij wil
3. Laat mijn vader zelf zijn dag bepalen
4. Toon belangstelling, geef aandacht, luister naar hem!
Het is ontroerend om te zien hoe goed een beetje aandacht, een aardige opmerking, een lieve lach, aanraking en belangstelling hem (en mij ook) doen. Het kost vaak geen tijd, het zijn dat soort korte momenten die er toe doen.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Mijn naaste heeft dementie
Goed: de toenemende belangstelling voor dementie van de media en van de politiek.
Hartekreten:
Breng eenduidigheid in kwaliteit in alle instellingen voor dementerenden.
Toelichting: met een forse vragenlijst in de hand bezocht ik 13 instellingen om voor mijn moeder een goed passende te vinden. De verschillen waren schrikbarend. Schrikbarend op het gebied van praten over dementerenden, over regimes, over medicijngebruik, over bewegingsvrijheid, over dagindelingen, om er slechts enkele te noemen.
Hoe kunnen deze, en nog veel meer, dingen worden verbeterd?
Het hoofdthema op de opleidingen en tijdens stage moet zijn WAARDIGHEID. Dementerenden van nu zijn de opboiwers van de maatschappij waar we met zijn allen van genieten.,pak deze generatie hun waardigheid niet af, naar leer de cursisten te denken vanuit de dementerende. Wat heeft hij of zij nodig? Leer hen in de huis en het hoofd te kruipen, zodat met hen en niet over hen gecommuniceerd wordt.
Gun de dementerde leefruimte en dus letterlijk ruimte. Sluit hen niet op achter deuren met codes. Politici moeten ervan worden overtuigd extra geld vrij te maken nu het economisch voor de wind gaat, om de gebouwen aan te passen zodat de mensen kunnen bewegen als ze die drang hebben. (Tweede kamerleden met volksgezondheid in hun pakket moeten worden verplicht hierover een paar sessies van prof Eric Scherder te volgen).
Medicijnen om de mensen rustig te houden, moeten verboden dan wel zwaar ontmoedigd worden. Vanuit de politiek hoort hier aandacht voor te komen. Er zijn nog steeds instellingen waar bewoners STANDAARD deze troep krijgen. Schokkend!
Ik kan een poos doorgaan, maar dit zijn. Ijn belangrijkste hartekreten:
1 waardigheid en leren denken en handelen vanuit de dementerende als leidraad voor de opleidingen.
2 gebouwen aanpassen zodat de mensen leefruimte en ook buitenruimte krijgen en gesloten deuren zo min mogelijk voorkomen.
3 medicijngebruik, met name tranquillizers, zwaar ontmoedigen en alleen in uitzonderingsgevallen toestaan.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Mijn naaste heeft dementie
Geef de verzorgenden meer tijd om meer persoonlijke aandacht aan de dementerende te mogen geven en vooral meer kennis hoe met een dementpersoon om te gaan.
Als mantelzorger zie ik zo vaak dat men de kamer in en uit vliegt en ook over het hoofd van de dementerende heen praat. Je ziet dan de angst en onzekerheid in de ogen van in mijn geval mijn moeder.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Mijn naaste heeft dementie
Trots op hoe we al omgaan met mensen die een vorm van dementie hebben maar er is nog zoveel werk te verzetten. Blijf kritisch op jezelf maar ook op elkaar, houd elkaar fris en scherp in de begeleiding, denk in mogelijkheden, gebruik humor, durf om anders te zijn en niet mee te lopen met de rest.
Blijf de luis in de pels en vecht voor de visie en houd deze met elkaar levend..
Meer geld voor meer mensen in de zorg. Tja is dat dan de oplossing? Het helpt wel mee maar het gaat vooral om het anders durven te kijken en anders te begeleiden en zorgen.
De knop moet om! Het gaat om welzijn! Het gaat om de mens! En niet alleen om de ziekte!
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Bij de kernwaarden van Warm Thuis mag wat mij betreft ook het woord Betrokkenheid worden vermeld.
Dat is iets wat mij hier opvalt en wat ik bijzonder waardeer in de benadering van de bewoners.
Ik had mij voor mijn oom geen betere opvang kunnen wensen.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Mijn naaste heeft dementie
Wat zou u zeggen, als u de hele dag op bed moet liggen, starend naar het plafond of de tv.
Je krijgt je eten, drinken je medicijnen en er wordt goed voor je gezorgd, daar ontbreekt het niet aan.
Maar verder kan je niets, zelfs niet praten je ligt alleen maar te liggen. Dag in dag uit.
Wat zou u zeggen, als ik u dit leven voorspiegel, zoals we vaak zeggen, leven als een kasplantje.
Wat zou u zeggen, ik denk dat ik het antwoord weet!
Mijn hartenkreet een beter euthanasie beleid voor mensen met dementie.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
En een tweede hartenkreet:
In de ontmoeting met de bewoners van WarmThuis ervaar ik vaak de schoonheid van de aandacht voor het kleine. Gedrag dat ik niet begrijp, krijgt iets uitdagends of zelfs ontroerends. Even word ik niet door de snelheid van de gewoonte verleid. Ik heb niks te willen, ik moet kijken wat er komt. Elke keer is het weer een kunst om mijn patroon te veranderen en mee te gaan in de werkelijkheid van de ander. Zó kan ik ernaar kijken omdat ik af en toe met een bewoner van WarmThuis zit maar voor de professionals is het ‘a hell of a job’ om zich een hele dag te kunnen verplaatsen in die andere wereld. Ofwel een hels karwei omdat er veel tijd en energie voor nodig is (die er niet is omdat die vooral opgaat aan praktische zorg en verslaglegging), en er vanuit de overheid weinig waardering wordt ervaren. En omdat ik niet om geld wil ‘zeuren’, wil ik het verder over visie hebben.
Dementie laat zien hoe afhankelijk we zijn van ons geheugen. We hebben andere mensen nodig die zich dingen voor ons herinneren en ons helpen bij alledaagse handelingen. Mensen die hun geheugen kwijtraken kunnen hun behoefte aan andere mensen niet verbergen.
We zien ons leven graag als een reis van volstrekte afhankelijkheid naar betrekkelijke onafhankelijkheid. Maar eerder is ons leven een reeks van intense en meestal onvrijwillige relaties met andere mensen. Als we zo DURVEN kijken, moet onze visie op ouderenzorg nodig worden bijgesteld. Voor elkaar zorgen zou een vanzelfsprekendheid moeten zijn. Wat we echter zien is dat we zoveel moeite hebben met de verzorging van mensen met dementie. Misschien is dat wel een groter probleem dan de ziekte zelf. Wat we graag voor de allerjongsten doen, doen we met tegenzin voor mensen met dementie.
Uitgangspunt van onze (Westerse) cultuur is nog steeds autonomie. De norm is nog steeds dat je actief en zelfstandig moet leven, wil je erbij horen. Zouden we geen mooiere samenleving hebben als we uitgaan van de kwetsbaarheid van lichaam en geest.
Het zou politici sieren wanneer ze een andere kijk durven te ontwikkelen. De beloning? Vitaliteit en creativiteit.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben vrijwilliger
“Ik kan niet zeggen dat het best met me gaat, nee! Maar goed gaat het wel. Ik ben weer naar m’n school geweest en jullie denken goed om me”.
Voor mijn vader was de dagbehandeling school. Hij voelde zich thuis daar. Hij wist zich in de kleine groep te onderscheiden door iets te betekenen voor de ander. Hij hielp iemand die met de rollator in de tuin vast kwam te zitten, hij stimuleerde de ander om mee te doen aan een activiteit en met z’n humor wist hij een goede sfeer te maken. Ooit mocht hij een wethouder van een andere gemeente rondleiden. Hij was trots als een beroep werd gedaan op zijn vaardigheden. In een omgeving met mensen die ‘beter’ zijn, werd hij snel onzeker en trok hij zich terug. In een groep met gelijkgestemden werd hij gezien en hoorde hij erbij. Mijn vader moest eens weten. Na zijn dood twee jaar geleden praten ze bij WarmThuis nog steeds over hem.
Mensen met dementie verdienen net als iedereen een volwaardige plek in de samenleving. Degenen die daaraan tijd en aandacht geven, zouden daarin gestimuleerd moeten worden. De politici zouden trots moeten zijn op alle mantelzorgers en professionelen in de zorg. Een mantelzorgcompliment is een bureaucratisch ‘ding’. Politici, maak jullie waardering laagdrempelig hoor- en zichtbaar. Opdat ‘de samenleving’ voelt dat al die mantelzorgers en professionele verzorgers ‘het verschil’ maken.
Dementie vraagt en geeft ruimte voor liefde, zorg en aandacht aan de ander. In een samenleving waarin veel mensen weinig tijd hebben voor de ander is dit een lichtpuntje. Politici, doe er iets mee!
Hartenkreet van Annet Peetoom
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Mijn naaste heeft dementie
De zorgketen dementie in Eindhoven e.o waarbij ik betrokken ben is vooruitstrevend bezig maar maak me ernstig zorgen over het pgb. Het is voor mensen met een dementie erg wenselijk als je vaste zorgverleners kunt inhuren maar nu moet je een wettelijk vertegenwoordiger aanstellen voor pgb beheer terwijl deze taak toch bij de svb ligt. Het wordt bijna onmogelijk gemaakt op deze manier. Tevens zijn de capaciteiten voor respijtzorg er niet meer, vanwege de slechte financiering bieden steeds minder zorginstellingen deze mogelijkheid en de mantelzorger moet juist gespaard gaan worden!!
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
“Hoe zorgen we dat mensen met dementie tot het eind van hun leven een volwaardige plek in de samenleving innemen, prettig wonen, een hoge mate van welzijn ervaren en goede zorg krijgen?”
Wat een mooie omschrijving: Ga er maar aan staan als organisatie maar vooral als verzorgende.
Bij WarmThuis zijn wij al aardig op weg, we weten de visie van WarmThuis en hoe wij het liefste die visie zouden willen uitdragen naar de bewoners toe. Vaak lukt het, maar net zo vaak kom je erachter dat je gewoon tijd te kort komt om die zorg te leveren die iedere bewoner apart nodig heeft.
En dan kom je op het oude verhaal daar is geen conferentie voor nodig, het is in Den Haag, Oterleek, Zuidermeer en overal in de zorg bekend, het ontbreekt aan extra personeel op de werkvloer.
Ook een Hartekreet het zou fijn zijn als alle verpleeghuizen zich gingen verdiepen in het thema “Warme Zorg”
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Dat er meer kleinschalige woonvormen komen die gerichter zorg bieden vind ik prachtig.
Mensen met dementie verliezen al te veel , hun eigen indentiteit hun vertrouwde woon omgeving en daarbij hun vaste woon partner(s). Mensen met dementie kunnen zichzelf te weinig laten horen en daarom vind ik dat ik hun stem moet zijn.
Het zijn mensen , mensen die hun eigen gewoontes en behoeftes hebben die hier alleen in begeleid moeten worden om hun eigen regie te kunnen behouden.
Mensen die behoefte hebben aan een goede dagstructuur , een passende dagbesteding die verschilt per individu , 1 op 1 begeleiding en een veilige woon / leef omgeving.
Om de kwaliteit van zorg en wonen te vergroten zouden er meerdere kleinschalige woonvormen opgezet moeten worden waarbij het personeel meer tijd en aandacht heeft voor elk ” individu “‘en waar bij elk ” individu ” apart centraal blijft staan. Een woonvorm waarin het zoveel mogelijk lijkt op thuis.
De diagnose dementie is al erg genoeg laten we met zijn allen er naar streven om de kwaliteit van wonen zorg welzijn maar vooral leven te vergroten.
Zorg in combinatie met een nauwe samenwerking met familie waarbij de familie beter begeleid word en bijdraagt aan de kwaliteit van leven.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Als ik een wens mocht doen werden standaard verzorgingstehuizen allemaal herbergiers! Zodat de mensen ECHTE aandacht krijgen en niet alleen de hoognodige verzorging.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Mijn naaste heeft dementie
Thuis is alles goed geregeld. Vertrouwde omgeving en veilig thuis. En als jewilthulpbijde begeleiding in de omgang met elkaar door Geriant en/of wijkverpleging.
Maar als de dementerende verhuist naar een verzorgings- of verpleegtehuis, dan komt er visite (mantelzorger, familie, vrienden). Daar zit je dan “op bezoek”. Hoe kun je het gezellig maken voor beiden. Hoe aanvaard je de beperkingen en stimuleer je de mogelijkheden, tussen meegaan in de gevoelswereld en grenzen stellen binnen de realiteit.
Ik vind het belangrijk dat hier meer begeleiding in komt. Het aandachtsuurtje per dag waarover gesproken is voor de bewoners is mooi. Maar je zou dat uurtje ook af en toe kunnen besteden om samen met de mantelzorgers te bekijken wat zij kunnen bijdragen zodat moeder of vader zich nog beter thuis zou kunnen voelen. Eventueel in groepsvorm voorlichting, advies met tips en voorbeelden. Mantelzorgers voelen zich zo meer betrokken. En bijvoorbeeld een groot papier in de huiskamer ophangen met tips voor de bezoekers waarin handvaten staan om contact te maken en te houden. De manier van begeleiden uitgaande van vertrouwen en veiligheid. Als de zorgvrager zich veilig voelt kun je hem een niveau hoger tillen, waardoor er veel meer los komt, en je op een leukere manier kunt communiceren. Dit geeft voor beiden meer voldoening.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Mijn man woont bij warm thuis en ben heel bij met de liefde volle verzorging die hij daar krijgt. Maar vind wel dat er meer personeel mag komen om de verpleegkundige meer te ontlasten. Ook om dan meer 1 op 1 begleiding te geven waar de meeste mensen toch behoefte aan heeft.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Mijn naaste heeft dementie
De persoonlijke aandacht voor de client is een stuk verbeterd, er wordt nu meer gedacht vanuit wat is de client gewend, hoe zou de client nu ook verzorgd willen worden.
Hartenkreet: minder bureaucratie, minder regelgeving, ga met familie en client om tafel wat nodig is en wat men wil.
Goed voorstel 1 uur per client voor individuele aandacht, maar laat het over aan familie en zorgverleners hoe dat uur ingezet wordt, niet ieder client is gebaat bij 1 op 1!
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Het verloop van de ziekte Dementie verloop bij ieder mens anders. Wel hebben mensen met dementie 1 ding gemeen en dat is de angst en onzekerheid die langzaam insluipt. Zo ook in het ziekteproces bij mijn vader…van een sterke kerel werd hij een bange onzekere man. Nadat mijn moeder hem elke dag thuis heeft verzorgt, heeft ze uiteindelijk de zorg uit handen moeten geven.
Samen met mijn moeder hebben wij veel ”huizen” bezocht en hebben we daar een keuze in moeten maken. Deze zoektocht heb ik als heel moeilijk ervaren. Waar kan ik mijn lieve vader, die zijn vertrouwde omgeving moet verlaten, achterlaten? Wie kan hem zekerheid, aandacht, geborgenheid, gezelligheid en een vertrouwd gevoel geven?
Ook al was mijn moeder elke dag bij hem aanwezig, dan waren er nog zoveel uren over waar hij alleen was met zijn angst. 1verzorgende op 8 bewoners…
Conclusie van mij is: Stop de bezuinigingen en geef deze mensen het gevoel dat ze niet alleen zijn. Meer mensen op de werkvloer! Meer geld voor verzorgend personeel!
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Mijn naaste heeft dementie
Ik zou graag zien dat we de zelfstandigheid van onze bewoners kunnen waarborgen. Het is naar mijn inzien heel belangrijk dat men zo veel mogelijk de uitdaging aangaat tot zelfzorg. Prikkel de frontale lob zodat bepaalde functies zoveel mogelijk blijven behouden. Helaas is er door werkdruk, lees randzaken, vaak te weinig tijd om dit uit te voeren. Hoe goed wij het als Woonzorg begeleider ook bedoelen het zou mooier zijn dit door de bewoner zolang mogelijk zelf te laten doen. Mijn hartekreet; voor familie een fantastische uitdaging om vaker te komen en deel te nemen aan deze zelfzorg. Want hoe mooi is het om te ervaren dat vader, moeder of partner nog in staat is, welke vorm van zelfzorg dan ook, uit te voeren.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Het aandachtsuurtje is een goed begin. Isoleren en afsluiten van de buitenwereld is niet perse een volwaardige plek in de samenleving. Er bestaat wel ergens een CenterParks achtig dorp met mogelijkheden als een kapper en winkel bijv.
Het hier & nu en de tijd zijn voorbeelden van wat er nog is. Tijd is kostbaar zeker als ca. 80+ met een ziekte, die erger wordt en langer duurt.. Wie kan bijv. 2 jaar op zijn beurt blijven wachten mbt een duofiets e/o bootreisje? De hond komt bijv. vaker buiten dan mijn moeder.
Elk mens en ziekteproces is anders, toch heeft elke bewoner ‘dezelfde behandeling’
vroeger of later in de ziekte. Mijn moeder noemt na 1,5 jaar verpleeghuis nog steeds de woorden gevangene en straf, terwijl ze niets heeft misdaan zegt ze. Naar buiten gaan richt de blik weer naar buiten en helpt beter dan praten.
Er is meer voor nodig dan de ‘aanwezigheid’ van 1 verzorgende, die er in de praktijk niet voor 6 bewoners kan zijn, zodat het voor bewoners en verzorgende ook op langere termijn te doen is.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Mijn naaste heeft dementie
Mijn man man wordt heel liefdevol verzorgd in Warmthuis, de verzorgsters doen hun best!
Er moet meer hulp ingezet kunnen worden voor de goede zorg van de bewoners, want ik zie dat het heel zwaar is voor de verzorging. De verzorgende moeten beter betaald worden.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Mijn naaste heeft dementie
HET IS FIJN DAT DE SFEER CORRECT EN PRETTIG IS, EN DE VERZORGENDEN=VZN GEMOTIVEERD, RUSTIG EN WELWILLEND ZIJN.
GEEF HIERBIJ DE BEWONERS MEER HOUVAST/SAMENHANG IPV DAT ZIJ ‘HET MET ELKAAR MOETEN UITZOEKEN’. BIJ AFWEZIGHEID VZ IN DE HUISKAMER (VANWEGE BIJV. ZZP) ZIJN DE ANDEREN EERDER OVERGELEVERD AAN ELKAARS ONRUST, SPANNING EN VERWARRING. WEGLOPEN KAN NIET ALTIJD (ROLSTOEL). ALS BEWONER (OF BEWONERS ONDERLING) ER WAT VAN MAKEN IS IN DE PRAKTIJK NIET EENVOUDIG, OHA HEBBEN ZE WEINIG AAN ELKAAR EN WHATS IN IT VOOR DE BEWONERS BEHALVE BIJ ELKAAR ZITTEN, IN AFWACHTING VAN WAT/WIE? HET LIJKT SOMS ALSOF HET ‘GOED’ MET DE BEWONERS GAAT, ZOLANG ZE ZICH SCHIKKEN IN HUN LOT EN EEN ANDER ZIJN GANG VAN ZAKEN, MAAR ER IS GEEN ANDERE KEUS (DAN STANDAARDISATIE). LAAT MIJN MOEDER NIET ‘ZWEMMEN’ (IN TIJD EN RUIMTE) EN HELP HAAR HAAR WEG/VORM TE VINDEN IN EEN ONGEWONE NOODGEDWONGEN SAMENLEVING, DIE BEHOORLIJK OPENBAAR, ONVRIJ EN DUS OOK ‘HET HUIS/DE TUIN’ VAN (ONBEKENDE) ANDEREN IS. WAT HEEFT ZIJ AAN HAAR STEM EN ALS HET HAAR GOED GAAT EN ER NIETS MEE KAN BEGINNEN?
WANNEER KOMT ER EEN HARTENKREET VOOR DE VZN E/OF MANTELZORGERS ;-)?
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Mijn naaste heeft dementie
Ik ben blij dat ik bij “Warmthuis” mag werken, omdat de visie van “Warmthuis” mij erg aanspreekt.
Maar ik heb vaak het gevoel dat ik toch te kort schiet, omdat er te weinig tijd is om genoeg aandacht aan de bewoners te besteden. Vooral de bewoners, die je niet hoort, maar wel de aandacht nodig hebben schieten tekort.
Ik weet dat, er bezuinigd moet worden maar het zijn toch mensen waar we mee te maken hebben.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Prachtig ! kleinschalig wonen, meer kennis over dementie, meer aandacht voor welzijn…
Dubbel ! ..het geven van aandacht aan een client die vreselijk bang is, verdwaald is, zoekende is, meegaan , meebewegen..meelopen ..weg van het terrein tot de rust teruggekeerd js….maar als hulpverlener dan de andere cliënten “alleen” moeten laten en niet iedereen evenveel aandacht kunnen geven. Waardoor de vaak stillere teruggetrokken cliënten de echte warme aandacht moeten missen.
Hartenkreet..meer geld voor extra personeel
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
We zijn veel meer betrokken bij de mensen met dementie, weten veel van hun achtergrond.
Maar alsjeblieft laat de persoon met dementie vooral mens zijn en beoordeel ze niet op hun tekortkomingen maar stimuleer ze juist door hen uit te dagen in het geen wat ze nog wel kunnen!
Schenk ze jouw aandacht, toon interesse! Dat sterkt hen ook.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Ik werk als zorgverlener in een kleinschalig wonen, voor dementerende mensen, jong en oud.
dit is een fantastische plek voor deze mensen.
zij mogen daar blijven hoe zij zijn en hoe zij waren.
zij mogen daar boos zijn om deze akelige ziekte, zij mogen lachen om alle kleine dingetjes.
daaromis mijn hartenkreet.
laat deze mensen in hun waarde tot op het laatste moment.
deze mensen hebben al niet veel meer, ik vind dat deze mensen ook recht hebben tot het eind van hun leven hoe zij willen leven.
stop deze mensen niet in hokje, dat doen wij ook niet met jou….
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Bij Warm Thuis, gaat gelukkig veel goed. Toch is mijn hartenwens, dat wij als verzorgenden, aktiviteitenbegeleidsters en andere betrokkenen, zoveel mogelijk informatie gaan opdoen, voor de mensen waarvoor wij mogen zorgen. Daamee bedoel ik te zeggen, dat het niet alleen gaat om wat iemand de laatste jaren was,( het ligt dan voor de hand, dat de partner of kinderen vertellen hoe moeder is en was,.. maar die bewoner is ook jong geweest, heeft vrienden en vriendinnen gehad, zat misschien op een club, of andere sociale aktiviteiten. Wat heeft iemand vroeger meegemaakt, waarin iemand soms verdriet kan laten zien. Zo kunnen wij de individuele zorg, nog beter afstemmen. Dus niet alleen de hobby”s. of beroep, ,maar juist zijn of haar leven in kaart brengen, voor zover dit mogelijk mag en kan zijn.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Het is een goed gevoel dat moeder verzorgd wordt, de meeste verzorging is geduldig ….
Maar het zou wel fijn zijn als er eens iemand voor haar is, ik bedoel gewoon gezellig mee eten aan tafel, een krantje lezen of koffie drinken met elkaar, handwerken alleen maar om te zien.
Altijd zit ze aan tafel, met nog drie mannen, geen is meer in staat te spreken, te lopen, ze suffen wat.
Meestal ga ik eerst gewoon zitten, trek een pakje koek open en trakteer, daar klaren de gezichten al van op.
Dat zou toch op meer momenten moeten…..misschien was moeder dan niet zo ontzettend al weg van ons.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Mijn naaste heeft dementie
Het gaat goed, dat via het verpleeghuis de basiszorg is geregeld en dat we van hieruit ‘moeder en dochter kunnen blijven’ en samen als het kan leuke dingen doen.
Mijn hartenkreet:
Laat mijn moeder s.v.p. binnenkort deelnemen aan Dementia Care Mapping, waarbij de mens centraal staat. Bij DCM gaat het om maatwerk en persoonsgerichte zorg. Zie artikel van De zorgcirkel in Sfeer! Magazine (apotheek).
Juist bij deze ingrijpende GGZ ziekte, woonvorm en levensfase is er weinig aandacht voor (het verwerken en bolwerken van) mentale aspecten. Er is weinig (ruimte voor) gehoor/respons en continuïteit via diverse verschillende verzorgenden. Laat s.v.p. een vaste geestelijk verzorger mijn moeder bezoeken.
Laat signaleren en rapporteren zinvol en effectief zijn. Of een bewoner bijv. geschikter is voor 1 op 1 contact, wordt minder relevant als het in de praktijk nauwelijks haalbaar is en de bewoner uiteindelijk toch ondergeschikt en afhankelijk is.
Zorg dat bewoners (zich) kunnen ontspannen en loskomen door desgewenst regelmatig even weg/naar buiten te kunnen gaan ook qua afleiding, beweging, dagbesteding en zingeving. Laat mijn moeder zich s.v.p. niet aldoor moeten aanpassen aan anderen en omstandigheden.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Mijn naaste heeft dementie
Ik werk bij demente medemensen, in een kleinschalige woonvorm. Mijn hartenwens is dat er meer geld komt om nog meer activiteiten met de bewoners te ondernemen, zoals wandelen, zwemmen, fitness en fietsen . Het is van groot belang dat alle bewoners zo vaak en zo lang mogelijk in beweging kunnen blijven.
Het geld kan mede gebruikt worden om geschoold personeel mee te laten gaan als begeleiding.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
We zijn goed op weg met de Participatie voor onze bewoners, maar druk de familieleden op het hart, wat zij nog kunnen bijdragen hierin, zodat vader of moeder zich nog beter kunnen manifesteren op hun woonplek!
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Ik werk bij een kleinschalige woonvoorziening voor mensen met dementie, dit is voor nu en in de toekomst de plek waar mensen met dementie kunnen wonen zoals ze gewend zijn te doen. Er wordt aandacht, tijd en warmte gegeven aan elkaar.
Ook al is er wel eens te weinig tijd voor activiteiten en kom je op sommige momenten handen te kort. Dan zou je willen dat er meer geld, middelen en mensen zijn om (nog) meer kwaliteit van zorg te kunnen geven.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Mijn moeder heeft dementie en zorgt 24 uur voor mijn vader die NAH heeft , in een rolstoel zit slechtziend en horend is. Goed gaat dat de thuiszorg elke morgen komt, de Hv 1x per week en gebruik maken van taxivervoer en Valys. Daarnaast helpen alle kinderen binnen hun mogelijkheden. Ondanks dat ze beide een 24 uur indicatie hebben willen zij hier niet heen. Mij hartekreet is dat mocht het zover zijn dat ze bij ekaar mogen blijven wonen! Als dit niet mogelijk is dan zal er weinig tot geen kwaliteit van leven meer voor hun zijn.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Mijn naaste heeft dementie
In deze regio wordt veel gedaan om mensen met dementie zo lang mogelijk in hun eigen omgeving te kunnen laten wonen. Dat is vanuit meerdere perspectieven bezien een enorme winst!
Vanuit mijn achtergrond als ergotherapeut merk ik dat het voor mensen met dementie extra belangrijk is om in hun eigen woning te kunnen blijven functioneren, juist omdat bij hen het leervermogen om veilig om te gaan met de nieuwe situatie niet meer gaat. Dan valt men terug op de al jaren bestaande routines in de voor hem of haar vertrouwde omgeving.
De meeste woningen, ook de nieuw gebouwde woningen, zijn helaas niet eenvoudig geschikt te maken voor mensen die (lichamelijk) achteruit gaan. Indien er beter nagedacht wordt over de te bouwen woningen, bijvoorbeeld door ruimtes op de begane grond makkelijk en met weinig kosten tot slaap-en badkamer om te kunnen bouwen, kunnen mensen met dementie al in een vroeg stadium in een veilige en vertrouwde omgeving blijven functioneren. Dit zal (naar mijn verwachting) uiteindelijk de mantelzorger minder overbelasten doordat de dementerende zelfstandiger en veiliger functioneert, de inzet van professionele hulp aan huis verminderen of uitstellen en mogelijk uiteindelijk ook veel onnodige valincidenten met dure medische complicaties voorkomen. Voor de eerste twee aannames is een onderzoek gepubliceerd door dr. M. Graff die dit resultaat voor de inzet van ergotherapie in het algemeen aantoonde (dus niet alleen bouwkundige aanpassingen).
Om een voorbeeld te geven waar ik bij mensen thuis tegen aan loop: de client gaat slechter traplopen: er kan een traplift worden geinstalleerd naar de eerste etage. Maar dat lost het probleem niet op, want de dementerende client kan niet zelf met de traplift leren omgaan en heeft dus steeds toezicht en hulp nodig als hij naar zijn hobbykamer op de eerste etage wil gaan. Als hij ’s nachts naar de badkamer probeert te gaan, kan hij nog steeds in het trapgat vallen. Zou deze client al voor de dementie optreedt of in een zeer vroeg stadium van de ziekte op de begane grond kunnen slapen enz. dan zou de mantelzorger niet steeds paraat hoeven staan om vallen te voorkomen en kan de client zich veilig vermaken.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Klein schalig wonen is een woonvorm voor dementerenden waar de dementerende nog zoveel mogelijk de regie over zijn/haar leven kan behouden. Dat is voor mij het allerbelangrijkste dat ook deze mensen moeten kunnen leven op een manier die voor hun prettig is. Daarbij is het belangrijk dat wij bij de begeleiding zoveel mogelijk ons aanpassen aan hun en niet omgekeerd. Ik hoop dat wij hier ook in de toekomst tijd en oog voor zullen houden.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
We zijn op de goede weg om mensen met Dementie een onderdeel te laten zijn van onze samenleving. Het wonen in een kleinschalige woonvorm is hier een voorbeeld van.
Mijn hartekreet : Luister naar de mens achter de Dementie. Geef mensen met Dementie geen beperkingen maar mogelijkheden.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Het is geweldig dat er brede aandacht is voor mensen met dementie ook van de overheid.
Mijn hartenwens is dat dat deskundigheid gewaardeerd en ingezet kan worden op alles wat echt relevant is en niet alleen op technische deskundigheid zodat hartenwens ook hartenzorg oplevert
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Ik ben zorgverlener
Mijn vader heeft dementie en woont samen met zijn vrouw. Hij is het afgelopen jaar begeleid door de thuiszorg van Omring en de Casemanager van Geriant. Grote waardering voor de betrokkenheid en professionaliteit waarmee dit gebeurd is. Daardoor hebben hij en zijn vrouw langer thuis kunnen wonen.
Ondertussen is het moment aangebroken dat zij allebei naar de Verpleeg/verzorgingshuis de Overvest gaan in Enkhuizen. Opnieuw grote waardering voor de wijze waarop we met veel geduld zijn begeleid door de medewerker van Omring om de verhuizing mogelijk te maken.
Mijn hartenkreet: organiseer al in een vroeg stadium een overleg met iedereen uit het sociaal netwerk om afspraken te maken over het bijstaan van mijn vader en zijn vrouw.
Ondanks het goede contact met de thuiszorg en de casemanager is er nooit een expliciet beroep op ons als familie gedaan om mijn vader en zijn vrouw bij te staan. Die vraag mag wat mij betreft aan de orde komen: hoe delen we de week zo in dat het wonen, welzijn en de zorg van mijn vader en zijn vrouw optimaal is? Een soort ‘eigen kracht’ bespreking dus.
Ik ben op de volgende wijze betrokken bij dementie: Mijn naaste heeft dementie